Wat bedoelen we met zotte praat? Allerhande gebazel
over hoogbegaafdheid van "die kinderen komen er vanzelf wel",
tot "die kinderen extra begeleiden pakt uren begeleiding van mijn
kind af". We willen er wel eens mee lachen, maar soms is het ook intriest.
Mensen die vanuit een soort angst, of is het misplaatste (want onterechte)
jaloezie, over hoogbegaafden en de begeleiding van deze kinderen de gekste
uitspraken eerst doen.
Voorlopig gaat de wisselbeker "te gek om los te lopen" naar
Skepsis, die een heleboel veronderstellingen en halve-waarheden op een
hoopje gooit, en dat rommeltje als artikel presenteert op het web: www.skepsis.nl/hoogbegaafd.html
In dit artikel worden terecht bepaalde zaken aan de kaak gesteld die
effectief beter niet zouden gebeuren. Iedereen kent wel de indianenverhalen
(meestal van over de grote plas) over ouders die hemel en aarde bewegen
om hun kind vanuit de baarmoeder al "begaafd" te "maken".
Iedereen kent wel situaties op scholen waarbij wordt afgewogen welk kind
nu "eerst" moet komen, welk kind "belangrijker" is
voor extra zorg (alsof niet elk kind met problemen aan bod zou moeten kunnen
komen). Velen schudden hun hoofd bij sommige communicatiefouten van lobbyisten
rond hoogbegaafdheid. Iedereen kent wel zogezegde hoogbegaafden, die eigenlijk
nooit getest zijn of werkelijk een diagnose kenden, maar waarvan de ouders
te koop lopen met die zogenaamde begaafdheid omdat ze het voor zichzelf
belangrijk vinden dat hun kind zo genoemd wordt. Ouders die elke 10/10
op een rapport als een bewijs van hun hoop zien.
Maar de essentie, dat er wel degelijk hoogbegaafden bestaan, die via
fatsoenlijke testing en onderzoek kunnen herkend worden, maar die je verder
ook vrij gemakkelijk herkent door hun hele manier van zijn, en dat deze
kinderen echt wel op een eigen manier moeten begeleid worden binnen de
school, wordt jammer genoeg niet aangeraakt in dit artikel.
Alles wat erin wordt gezegd is verder verpakt in een heel irritant toontje
van "waarom vragen die ouders van hoogbegaafden in godsnaam een speciale
begeleiding". En elk loos argument, elk stadsverhaal, is nuttig als
ondersteuning van deze persoonlijke mening van de auteurs.
Het is natuurlijk waar dat er te veel gezeurd wordt over de nadelen van
hoogbegaafdheid, terwijl er wel degelijk ook voordelen zijn. Maar om dan
mensen zo neer te halen die ijveren voor een betere begeleiding op school,
zodat de nadelen van een al te uniform schoolsysteem kunnen weggewerkt
worden (uiteindelijk werkt dit schoolsysteem dat zich op een fictieve middelmatige
leerling richt voor veel andere leerlingen ook niet echt goed, kijk maar
naar het cijfer analfabetisme!) lijkt ons overbodig. Zodra een gedegen
begeleiding op school vermijdt dat kinderen die eigenlijk potentieel grote
slaagkansen zouden moeten hebben, in de problemen geraken door de verveling
en gevoel van vervreemding, zullen die klaagzangen wel vanzelf ophouden.
En dat een kind uitdaging kan zoeken buiten de school, is juist. Maar
dat neemt niet weg dat kindere recht hebben op een fijne schooltijd, en
niet moeten verplicht worden de hele dag te zitten wachten op de naschoolse
activiteiten. Elk kind heeft er RECHT op elke dag iets bij te leren op
school. Ook hoogbegaafde kinderen dus.
Natuurlijk zijn er communicatiefouten gebeurd door mensen die voor hoogbegaafden
een betere begeleiding hebben bepleit. Wil dit zeggen dat de boodschap
de werd gebracht daarom moet weggegooid worden zoals Skepsis het doet?
De manier van redeneren die wordt gehanteerd in dit artikel kan misschien
ook eens het voorwerp zijn van een Skepsis onderzoek?
De hoogbegaafden verder afwegen in belangrijkheid tegenover kinderen
met leerstoornissen of andere problemen, zoals in het artikel gebeurt,
is ethisch zeer twijfelachtig: het ene kind is niet meer waard dan het
andere. En dus ook niet minder!
Wetenschappelijk onderzoek en ervaringen leren ons dat elk kind, ook
een hoogbegaafd kind, moet begeleid worden naar zijn of haar eigenheid.
Hoe dat dan gebeurt, hoe er met elkaar wordt samengewerkt dan wel in de
clinch wordt gegaan, veegt dit basisgegeven niet weg. Dat er uitwassen
zijn die beter niet zouden bestaan is waar. Maar met de uitwassen moet
je het gewas niet wegsnijden, zoals Skepsis probeert te doen.
Natuurlijk heeft de ene leerling minder persoonlijke aandacht nodig dan
de andere. En de middelen zijn beperkt. Maar in tegenstelling tot wat in
het artikel wordt gesuggereerd, wil een goede begeleiding bieden voor hoogbegaafden
helemaal niet zeggen dat je aandacht en middelen "afpakt" van
kinderen met leerproblemen. Integendeel: een breed zorgbeleid van een school,
waar men differentiatie en zelfstandig werken vooropstelt, schept juist
ruimte voor de extra aandacht die kinderen met leerproblemen in individuele
begeleiding nodig hebben. En die leerproblemen discrimineren niet: ze komen
zowel voor bij kinderen die minder- als meer begaafd zijn. Want niet alle
hoogbegaafden komen er zo maar vanzelf, dat is een feit dat Skepsis wijselijk
niet heeft vermeld.
Skepsis zou beter ingaan op de geslaagde initiatieven rond begeleiding
van hoogbegaafden, in de plaats van zich te focussen op lapsussen en mensen
die zich niet met hoogbegaafden bezighouden maar met het hoogbegaafd "maken"
van hun kind. Dan zou Skepsis misschien zelf niet meewerken aan het gezeur
rond hoogbegaafdheid.
YW
|