Een afzonderlijke pagina om het belang van ouders te benadrukken. Je moet maar durven, als je zelf zo'n ouder bent.

En toch is het zo, dat overal waar er iets is gebeurd rond hoogbegaafdheid, het telkens ouders zijn of mensen die in hun zeer dichte omgeving hoogbegaafde kinderen dagelijks meemaken, die aan de kar hebben getrokken. Dat is ook wel normaal. Het zijn de ouders die de hoogbegaafde kinderen het beste kennen, en daardoor uitstekend geplaatst zijn om iedereen die met hun kind te maken krijgt, te helpen, tips te geven, te steunen. Ouders zijn in feite (wellicht ook vaak omdat de appel niet ver van de boom valt) de ervaringsdeskundigen waarop anderen beroep kunnen doen.

Een hoogbegaafd kind in huis hebben is hetzelfde als een gewoon kind in huis hebben. Het is gewoon jouw kind, waar je alles voor zult doen. Het is voor jou uniek, zoals elke ouder zijn kind uniek vindt.

Zodra je kind naar school gaat, komt er echter vaak véél meer op je dak terecht dan bij andere ouders, want je kind past niet in het plaatje. Dit dwingt je om één en ander op te zoeken, te lezen, je te bevragen. Hierdoor heb je als ouders vaak beschikking over meer informatie over hoogbegaafdheid dan anderen die met je kind te maken hebben, zoals bijvoorbeeld leerkrachten die zelf geen hoogbegaafd kind in hun directe omgeving kennen. Gelukkig voor anderen delen ouders graag hun informatie...

In Vlaanderen hebben wij soms het gevoel nog nergens te staan. En toch nemen we stappen. Als je bekijkt wat er de laatste jaren is ontstaan aan initiatieven, zie je steeds weer ouders van hoogbegaafden opduiken. Leerkrachten, psychologen, andere professionals die "ouder van-" zijn, en "gewoon" ouders die zich inzetten voor hun eigen kinderen én die van een ander.

Deze website specifiek rond hoogbegaafdheid ontstond: door ouders.
Er bestaan verschillende mailinggroepen en verenigingen die elk een eigen invalshoek hebben: door ouders.
Op scholen ontstaan er initiatieven: meestal zijn er ouders van hoogbegaafden betrokken, of mensen die in hun directe omgeving hoogbegaafde kinderen kennen.
Er wordt gelobby't naar beleidsmensen toe: weerom de ouders.
En er werden fiches rond hoogbegaafdheid toegevoegd aan de Werkmap Leerzorg: ouders zetten er hun schouders onder, en het resultaat mag er zijn.

We moeten de moed niet opgeven: we nemen stappen in de goede richting. Zelfs al gebeuren er dingen die ons erg schokken, zoals het verdwijnen van bepaalde unieke initiatieven op scholen die we als voorbeeld beschouwden, of horen we van het zoveelste hoogbegaafd kind dat in de problemen geraakt, we gaan vooruit. We hebben ook hier te maken met de spreekwoordelijke processie van Echternach.

Deze column van Jeroen Kramer mag hier niet ontbreken.

We publiceren de column met toestemming van de auteur.

Voor meer pareltjes van Jeroen Kramer, kan je terecht in zijn bundel "Daarom is geen reden"

In dit boek doet hij op luchtige toon verslag van de
verbazingwekkende voorvallen die de beslommeringen van het ouderschap met zich meebrengen. Het resultaat is een bonte verzameling ontroerende anekdotes en ironische bespiegelingen rond een Nederlands gezin omstreeks de eeuwwisseling.

ISBN 90 269 6620 2

Alles mee

Het rare van hoogbegaafdheid is dat het binnen het gezin niet bestaat.
Hoezo hoog? Hoger dan wat dan? Zolang je kind nog niet naar school gaat,
weet je als ouder niet beter dan dat het net zo 'bijzonder' is als alle andere kinderen.
Blij, leergierig, speels en zo. Pas als je die blakende bonk levenslust op school ziet
verschrompelen tot een ineengedoken vogeltje, besef je dat er iets aan de hand is. Maar wat? Heb je het te beschermend opgevoed? Vind je het moeilijk om je kind los te laten? Wat doe je fout?
Thuis maakt het de prachtigste tekeningen, en op school krast het kleurplaten zwart. Thuis schrijft het verhalen over monsters en elven, op school vult het eindeloze schrijfoefeningen in met onleesbare hanenpoten. Thuis stelt het je vragen over het nut van het getal nul en het waarom van het decimale stelsel, op school verstiert het sommetjes als 5+2=. Op school wordt het steeds onzekerder, en dus gepest, en iedere ochtend breng je je huilende kind er met lood in je schoenen naar toe.
Rampzalig zijn soms de adviezen van onderwijzers wanneer je als wanhopige ouder om andere lesstof komt smeken: 'Nergens voor nodig. Je moet ze thuis gewoon niet meer van die moeilijke boekjes meer laten lezen - dan lopen ze ook niet zo ver voor in de klas.'
Of: (geruststellende hand op je arm) 'Je moet je niet zo'n zorgen maken, want juist dààr wordt je kind zo onzeker van. Trouwens, een hoogbegaafd kind zou je niet eens willen. Dat grenst aan gekte.'
Ook dodelijk: 'Mijn lessen beneden het niveau van uw kind? (meewarige glimlach) Tja, alle ouders vinden hun eigen kind natuurlijk véél intelligenter dan de rest.'
En daar sta je dan als hysterische ouders. Het is ook altijd wat met die probleemkinderen van tegenwoordig, hoor je de juf of meester denken. Is het geen ADHD, dan is het wel dyslexie of hoogbegaafdheid: allemaal modeverschijnselen omdat ouders de natuurlijke beperkingen van hun tussen twee voltijdbanen door opgekweekte prestigeobject-genaamd-kind gewoon weigeren te accepteren.
Onderwijs kan hoogbegaafde kinderen grondig de vernieling in helpen. En ze zijn extra kwetsbaar omdat je hun hoogbegaafdheid niet herkent aan hun uilenbrillen, foute kleren of extra grote schedels. Het woord 'hoogbegaafd' zelf werkt trouwens ook niet erg mee. Het suggereert een Mozart- of Einsteinachtige zeldzaamheid, terwijl er gemiddeld in elke een à twee klassen wel eentje zit. Bovendien klinkt 'hoogbegaafd' eerder als een voorrecht dan als een probleem. Waarom zou je daar als school extra tijd in steken?
Gelukkig dringt inmiddels langzaam het besef door dat kostbaar maatwerk voor de bevoordeelden der schepping net zo noodzakelijk is als voor de benadeelden. Maar er moet nog veel gebeuren.

Een gedicht van Bertold Brecht... Met dank aan I.

Zouden wij maar laten betijen
Bij 'zo is het en zo blijft het' knikkebollen?
Bij gevulde bekers liever dorst staan lijen
Naar de lege grijpen en niet naar de volle?
Zouden wij dan buiten moeten blijven
Ongenodigd in de kou staan en berusten
Daar 't heren heeft behaagd ons voor te schrijven
Wat ons toekomt aan lasten en aan lusten?
Beter lijkt het van ons af te bijten
En niet aan de kleinste vreugde te verzaken
En de rampstichters krachtig te bestrijden
En de wereld echt eens huiselijk te maken!

Bertolt Brecht 1898/1956 Berlijn

"Moed", Peter Geitenbeek

Misschien kunnen we ook hoop vinden in een Amerikaanse ervaring.

Wij ontvingen de (hier vertaalde) brief van een ouder van drie hb kinderen, die ondertussen meervoudig oma is, uit de VS.

44 jaar geleden begon voor haar en haar man de lange weg. Momenteel begeleidt ze zelf al tientallen jaren andere zoekende ouders, en is nog steeds heel actief in de "hb wereld".

Een brief uit de VS
Ik denk dat België op het vlak van onderwijs voor hoogbegaafden vandaag staat waar wij in de VS 30 jaar geleden stonden. Leerkrachten en anderen waren er werkelijk bang voor. Ze gebruikten voortdurend de term 'elitarist', wilden geen enkel kind op een andere manier behandelen, zelfs al had dat kind duidelijk andere noden, ze schatten sport veel hoger in dan onderwijs voor slimme kinderen, enz... Zoals je weet waren het de ouders die de meest dringende behoeften hadden, zij kenden de noden van hun kinderen beter dan eender wie. Zij waren de belangrijkste pleitbezorgers van onderwijs voor hoogbegaafden. Zoals je zonder twijfel weet kan één ouder alleen maar weinig bereiken, maar ouders die zich gegroepeerd hebben, en die gemeenschappelijke noden delen kunnen heel veel bereiken. De scholen luisteren naar een samengebundelde goed geïnformeerde stem.
Onze kinderen waren nog heel jong toen mijn man en ik naar een vergadering gingen van ouders met kinderen zoals de onze. We waren onzeker over het doel van de vergadering, maar besloten om toch eens een kijkje te gaan nemen. Het bleek te gaan om een groep ouders die hetzelfde doel voor ogen hadden, maar die, tot op die dag, niemand hadden om mee te overleggen. We brachten de avond door met het uitwisselen van verhalen en meningen. Dan richtten we op wat later een heel sterke groep van pleitbezorgers zou blijken te zijn in onze lokale gemeenschap. Dank zij onze inspanningen wierf de stad de eerste coördinator voor hoogbegaafdenwerking aan. We leverden tevens grote inspanningen om de navelstarende vereniging op het niveau van onze staat te verstevigen en om te vormen in een stevige groep, die actief en goed geïnformeerd pleitte bij de overheid. Na heel lange tijd leidde dit er uiteindelijk toe dat er wetten gestemd werden, en dat er fondsen vrijgemaakt werden, waarvan ook onze stad kon genieten.
Verschillende jaren later verhuisden we naar een andere staat. Nog later belde een ouder uit onze oorspronkelijke staat me op en zei gewoon "Dank je wel." Ik vroeg waarom ze mij bedankte, en ze antwoordde "Ik weet dat jouw werk en pleidooien te laat kwamen voor je eigen kinderen, maar het resultaat ervan heeft de mijne geholpen." Wat gaf dat me een goed gevoel!
Ik wil niet opscheppen, maar ik kan je garanderen dat het de ouders zijn die iets zullen doen. Wacht niet op de overheid!

Een aanmoediging van Linda Silverman:

"As parents, you all lead such busy lives and are so preoccupied with what you haven’t done, I’ll bet you don’t realize how remarkable you really are, and how lucky your children are to have your loving support. It’s time to take stock of your successes and to take pride in your assertiveness on behalf of your child—even though it was scary. Take some time tonight and think about all the ways you have made a difference in your child’s life.
And give yourself a well-deserved pat on the back."