Verteld door E., moeder van J.,
januari 2005, over het belang van leerkrachten die je kind "dragen"
Toen mijn dochter in september het 2e jaar Latijn-Grieks begon dacht
ik dat het wel zou loslopen. Een heleboel uitdagingen en mythologieën,
ze zou haar hartje kunnen ophalen hier. Want dat lees je overal: geef ze
uitdaging, en het gaat prima.
Niet zo bij mijn dochter dus.
Al vlug merkte ze dat de leerkrachten enorm veel eisten. Ze hadden een
snelle aanpak, met vooral niet te veel uitleg. Het draaide toch om de slimste
kinderen van de ganse school!
J. werd behandeld zoals alle andere kinderen. Niet elke leerkracht was
op de hoogte van J.’s problemen. Ze voelde zich vaak persoonlijk
aangevallen en kwam dan wenend thuis met de woorden; “Mama, die leerkracht
is vreselijk, die begrijpt me niet, maakt me belachelijk en verwacht van
mij dat ik alles in één keer snap, want ik was toch hoogbegaafd….”
“Jullie zijn de elitegroep van deze school!” hoorde J. steeds
weer zeggen. Het is uiteindelijk zo ver gekomen dat ze niets meer durfde
vragen en hopeloos achter geraakte. Door het schrikbewind van een bepaalde
leerkracht is mijn dochter er toen helemaal onderdoor gegaan en is ze met
een uitputtingsdepressie verscheidene weken thuis gebleven.
Ik ben naar de studieprefect gestapt en heb hem op het hart gedrukt
dat mijn dochter het nodig had dat niet alleen haar ouders in haar geloofden
maar ook de leerkrachten. Ik heb toen lang bij de studieprefect gezeten.
Ik stelde voor om haar in de moderne wetenschappen te laten starten, om
zo de druk weg te nemen en haar uit de richting te halen die zoveel eiste
van haar, en ook: weg van die leerkrachten die haar zelfvertrouwen zo beschadigden.
De prefect zou een klas uitkiezen waar J. zich goed zou voelen, bij leerkrachten
die volledig achter haar zouden staan.
Wel, hij heeft zo’n klas gevonden voor mijn dochter. Eén
voor één staan ze achter mijn kind. Ze hebben geduld. Ze
hebben oor voor haar problemen. Het is een team dat enorm open staat voor
hoogbegaafdheid.
Het resultaat? J. staat ’s morgens op zonder morren, gaat naar
school zonder onderweg lastig te doen, komt naar huis met de wildste verhalen
over haar leerkrachten en soms ook al over de leerlingen. Ze straalt, ze
slaapt goed en ze panikeert niet meer wanneer ze aan haar les begint, wat
vroeger niet kon gezegd worden. Nooit hadden we een rustige avond, telkens
kwamen de paniekaanvallen als ze voor school moest werken... en nu die
rust!
Kortom, mijn dochter is een heel ander kind geworden!! Al die moeite
en dat verdriet zijn ineens wég!
Ik heb tijdens het laatste oudercontact enorm veel telefoonnummers en e-mail
adressen gekregen van de leerkrachten. We houden heel nauw contact met
elkaar, en met de klastitularis mail ik zelfs dagelijks. Ik kan voor de
eerste keer zeggen dat mijn kind gelukkig is bij “haar” leerkrachten!
En dat door een goed team van leerkrachten dat gelooft in mijn kind!
Van mij mag dit jaar nog lang duren!
|