Volgende lijst bevat een aantal "typische" zaken die ik in de loop van de laatste jaren door ouders van hoogbegaafden als "kenmerkend" voor hun hoogbegaafde kinderen heb horen noemen, op onze yahoo lijst en erbuiten, en die ik herkende bij mijn kinderen en enkele kinderen van vrienden.  De meeste mensen zullen er wel wat van herkennen uit de voorbeelden denk ik .

Hoogbegaafde kinderen....

Lopen snel (voor eerste verjaardag vaak), slaan kruipen soms over

• N. liep op 9 maanden.  Dat wil zeggen: hij gooide zijn lichaam vooruit en die beentjes moesten maar volgen.  Zo was hij ten voeten uit: zich ergens in gooien, steeds weer.  Hij is nu 5, en doet het nog steeds, ten volle voor alles gaan. Dat gaat niet altijd zonder problemen, maar stilaan leert hij het wel, dat doseren.

Praten vroeg en hebben al rap een grote woordenschat, vormen ook al heel snel complete zinnen

• N. verraste ons op zijn eerste verjaardag met de prachtige volzin "ikke eerste stuk taart hebben hoor jarig zijn".

Gebruiken veel minder dan andere kinderen verbasterde woorden

• voorbeelden: eerder hond dan wafwaf, auto dan tuuttuut,...
• hierover werd in onze oudergroep wel wat gediscussieerd, het kan natuurlijk ook met opvoeding te maken hebben of een kind verbasterde woorden gebruikt of niet
• Mijn schoonmoeder was aan mijn kleuterdochter (nu een jongere) aan het vertellen ( ze ging nog niet naar school) dat ze een woefke gingen kopen en als ze braaf was dat ze naar de tsoek tsoek gingen kijken en plots kwam mijn dochter naar mij met de boodschap dat we misschien eens met de bomma naar de dokter moesten want die kon niet meer normaal praten!

Zijn zeer alert, iets wat sommige ouders al van in de wieg opvalt

• N. lag op zijn 3 weken in de wieg rond te kijken.  De buurvrouw, een vrouw met ervaring zoals dat heet, geloofde er niets van, dat hij echt zag wat er gebeurde.  "Maar meisje toch, jouw kindje kan niets zien hoor". Wel, hij leek zich toch alleszins te vervelen (toen al...), zocht steeds weer rond of er iets te beleven viel... en dan als er niets was, geween.  We hingen ten lange leste een mobiel boven de wieg.  En vanaf dat moment, was er toch regelmatig even rust...
• Ook op latere leeftijd blijft dat alerte er bij ons kind.  Hij komt een kamer binnen en heeft letterlijk alles gezien: wie er is, wie wat aan 't doen is, wat er op de kast staat en welk schilderij er aan de muur hangt, en hij volgt als het even kan drie gesprekken tegelijk. Gelukkig begint hij stilaan te beseffen dat die wirwar van indrukken stilaan té erg begint te wegen. Hij beseft stilaan dat het één van de redenen is dat hij zelf ook zo druk is soms.  Ons anders zo drukke ventje geeft nu (een beetje tot onze verwondering) zelf vaak aan dat hij even rustig wil zitten, zodat hij even mentaal "op adem" kan komen.  Want dat alerte, dat "alles zien en horen", is ook best verwarrend voor dat hoofdje van hem.

Zijn vaak als kleuter uitdrukkelijk aanwezig in gesprekken tussen volwassenen, willen erbij horen, eerder dan met de eigen leeftijdsgenootjes te spelen

• N. (7) wil eigenlijk altijd gehoord worden in gesprekken.  Hij heeft dan ook vaak echt interesse in het gesprek dat we voeren, en kan over een aantal onderwerpen goed mee spreken.  We hebben wel eens schrik dat hij nogal aanmatigend overkomt.  Het is immers nog steeds voor veel volwassenen moeilijk te aanvaarden dat een kind zich in hun gesprekken mengt, zeker als het gebeurt op de vroegwijze, soms wat eigenwijze manier als ons kind het doet.

Hebben een zeer goed geheugen, soms met veel details wat betreft geuren en smaken ook

• Dat geheugen van onze zoon (5) is soms wel een raar ding. Enerzijds geeft hij de indruk veel zaken direct te vergeten, anderzijds komen er soms dingen naar boven die wij al bijna vergeten waren.  Zo had hij tussen zijn 6 maanden en 1 jaar, een knuffelkoe.  Die was zo lelijk vonden we, dat we haar wegmoffelden tussen de voorraad reservespeelgoed op zolder.  Twee jaar later, bij onze verhuis, moest en zou hij dat "zwart-wit" speelding hebben dat hij vroeger had.  Wij wisten het zelf eigenlijk niet meer wat hij bedoelde, maar toen na een zoektocht op de nieuwe zolder die koe tevoorschijn kwam, straalde hij echt.

Zoeken contact met oudere of juist veel jongere kinderen, minder met leeftijdsgenoten

• N. werd op een school eens als erg egocentrisch bestempeld, omdat hij weinig rekening hield met de kinderen in de klas. Maar als je hem dan bezig zag op de speelplaats, was het toch niet zo eenduidig te zeggen.  Hij zoekt meestal eerst contact met de grotere jongens, en hij mag wel eens mee spelen, maar gaat vaak ook met de kleintjes spelen, en is echt heel lief bezig ermee.  Met de kindjes van zijn leeftijd speelt hij niet zo veel, maar volgens hem doen die geen leuke spelletjes.  En ze kunnen trouwens geen afspraken nakomen, en dat vindt hij helemaal niet leuk.  Dat de kleintjes dat niet kunnen, vindt hij niet zo erg, maar die van zijn leeftijd, daar verwacht hij het toch wel van. En naar de groteren hun spel: daar verlangt hij echt naar, dat zie je wel.

Maken in het begin van de kleuterschool soms een moeilijke periode door, omdat ze in een groep terecht komen die qua ontwikkeling niet hun gelijke is

• Ze vallen eruit of gaan zich juist heel erg aanpassen, met een schijnbare terugval in hun kunnen tot gevolg (bv ineens bepaalde woorden verbasteren, liedjes niet meer juist zingen, taalgebruik verslechtert, alleen nog heel gemakkelijke puzzels willen maken,....)
• Onze zoon zong al erg veel liedjes voor hij naar het zomerklasje ging.  Maar na enkele weken begon hij hele stukken van een liedje verkeerd te zingen.  Toen we hem corrigeerden, werd hij erg boos.  Wij hadden het hem verkeerd geleerd: op school zongen de kindjes het helemaal anders, en zo ging hij het nu ook doen.  Dus aanhoorden we maar dat hij, in de plaats van de drie volledige strofes van dat liedje te zingen, steevast de twee eerste zinnetjes van de eerste strofe herhaalde, tot de melodie af was.  Want... "zo zongen de kindjes van de klas het".

Spreken vaak van "de kindjes" op school in de kleuterklas, geven aan die kindjes als jonger, minder groot te beschouwen, horen er niet echt bij in de kleutergroep (en vaak is dit later ook een aandachtspunt)

• Grote schok bij N in de eerste kleuterklas!  "De kindjes praten niet hoor mama!".  Elke ochtend werd hetzelfde "goeiemorgen" liedje gezongen, en als hij varieerde in de tekst, werd hij erop gewezen dat hij stoorde, en werd hij zelfs gestraft. Elke ochtend moest dat ventje ook het kringesprek uitzitten.  Telkens weer kindjes aan het woord die om beurt nauwelijks uit hun woorden en zinnen konden komen, hij geraakte er echt verward van.  Waarom spraken die kindjes niet?  Waarom zegden die niks terug als hij een heel verhaal vertelde?  Hij vond dat erg vreemde kindjes toch, en begon zich met de dag meer "gevangen" te voelen.  Hij moet gedacht hebben dat het voor altijd was dat mama hem elke dag tussen "die kindjes" afzette, en begon te revolteren, wat dan weer aanleiding gaf tot straffen door de juffen, kortom, een vicieuze cirkel die we, hoewel we toch relatief snel hebben ingegrepen, toch nog te laat stopten. We merken enkele jaren later nog steeds aan de manier waarop ons zoontje omgaat met situaties waar hij niet direct een einde in ziet, dat die ervaring hem echt geraakt heeft. Zijn gevoel van veiligheid en geborgenheid bij volwassenen, heeft in die enkele maanden eerste kleuterklas een flinke knauw gekregen.

Verwerken leerstof vaak sneller en met meer diepgang dan hun medeleerlingen

• N. kon al lezen toen ze eigenlijk naar de derde kleuterklas moest gaan.  En schrijven ging ook al wel wat.  Rekenen leerde ze in die zomervakantie door te spelen met oud klein geld.  Na enig overleg tussen school en ouders werd beslist haar het eerste leerjaar te laten proberen.  Dat ging best.  N. deed het zeer goed, en.... zat tegen nieuwjaar al terug op haar honger.  Want ze had, met wat uitbreiding omdat ze ook al zo ver voor was op de andere kinderen van haar klas, in die eerste trimester gewoon alle leerstof van het eerste leerjaar verwerkt.  En was klaar voor een tweede versnelling.

Kunnen vaak zeer goed lateraal denken, verbanden leggen, synthetiseren

• N. werkt heel sterk in analogieën. Zo brengt hij de halve noten en kwart noten van de muziekles, dadelijk in verband met het rekenen in de gewone klas.  Probleem echter: van de juf "mag" halfjes niet, tijdens een lesje rond even/oneven getallen (delen door twee moet mogelijk zijn, was gezegd, als opgave).  Nu is ons baasje dus direct aan het discuteren geslagen, want halfjes dat bestaat toch ook...dus is alles deelbaar door twee... Pech voor de juf!

Zijn vaak op een heel onverwachte manier creatief, in het bedenken van oplossingen en in hun "kunstwerken" (jammer genoeg ook in het zoeken van uitvluchten en in het geven van "een uitleg" aan iets wat ze mispeuterden)

• kijk maar eens naar de kunstwerken van onze kinderen!
• oplossing voor de oorlog: als die koningen zo dom zijn, dat de mensen er dan gewoon niet naar luisteren, die zijn  toch slimmer zeker? (N., 3 jaar)

Zijn vaak echte verstrooide professors, die in hun fantasie met van alles en nog wat bezig zijn, zodat de dagdagelijkse "gewone" dingen wat moeizamer gaan (bv aankleedperikelen, "gezellige" tafeltoestanden, met sokken aan in bad stappen,...)

• De verhalen over onze verstrooide kinderen kan je binnenkort vinden onder het gedeelte van de website rond hoogbegaafde kinderen thuis.  Hilarisch soms hoor.  Doet jouw kind als je niet even oplet de kleren aan over een pyjama?  Wel, dat kennen wij ook, en erger.

Zijn vaak zeer nieuwsgierig (stellen veel vragen, blijven maar doorvragen)

• Waarom, hoe, wat, waar, hoeveel juist, wanneer: het zijn woorden die onze kinderen heel goed kennen.  En ze gebruiken die woorden dus erg vaak, soms tot een punt waarop je echt wel heel hard STOP wilt roepen, zelfs al denk je over jezelf als een begrijpende ouder.
• N. (6)  is een echte vraagstaart.  Ik snak naar het moment dat-ie zelf op internet kan surfen hoor... hoewel: dat gaat misschien het aantal vragen nog vergroten.  Help!

Stellen vaak al op heel jonge leeftijd fundamentele vragen (levensvragen, over leven en dood, over het waarom van oorlog, over het waarom van ongelijkheid en ongelijke kansen,...), en blijven dit ook later vaak hebben, die interesse voor de fundamenten van het mens zijn

• Grappig verhaal over doodgaan.  Opa is dood.  Net zoals de oma van mama.  Die ene oma die alleen Frans sprak.  Tot zover alles verklaard.  Want dood, dat is dood, weg, kan je niet meer zien.  Maar sommige mensen geloven ook dat iemand die dood is, de hemel in gaat, naar God.  Ook dat is aanvaardbaar voor ons zoontje (4).  En dan, weken later, uit het niets die vraag, "voor alle zekerheid" gesteld lijkt het wel: God, kan die Frans?  En opa?  Ja, mama veronderstelt van wel, waarom?  Ah ja! Anders zou het voor jouw oma nogal saai zijn, zo niemand hebben om mee te praten, allé, gesteld dat die allemaal in de hemel zitten en niet in de grond hé.
• Waar komen de mensen vandaan?  Wel jongen, volgens de wetenschappers is dat van de apen, evolutie en zo, en volgens de gelovigen is er een God die dat allemaal heeft gefixt.  Na enkele dagen nadenken, vond N. (4) het verhaal van die God toch leuker in elkaar steken.  Niet dat hij het écht geloofde, dat van die wetenschap klonk wel logischer, maar die God, dat leek hem gewoon een mooier verhaal, "voor nu hé mama".

Hebben een zeer goed geheugen voor wat jij hen hebt gezegd, en o wee als jij dat niet zo hebt begrepen, of als je niet consequent bent als volwassene (zijn in het ventileren van hun ongenoegen daarover weinig tactvol, wat hen al wel eens in de problemen brengt met volwassenen)

• N.: "Juf, je hebt toch beloofd dat als we ons best deden, dat we dan gingen knutselen?" Juf: "Ja jongen, maar het resultaat van het werk is niet echt goed voor enkele kindjes, ze moeten wat extra oefenen".  N.: "Ja maar, beloofd is toch beloofd hé?  We hebben tenslotte ons best gedaan! Je had toch niet gezegd dat het allemaal juist moest zijn? Jij bent niet eerlijk!" (eindigt met een standje omdat-ie niet beleefd is geweest en de juf heeft tegengesproken)
• N: ""Juf, de eerste die zijn vinger op stak mocht toch antwoorden? Je hebt A. genomen, terwijl B écht wel eerst zijn vinger op stak! Da's niet eerlijk!" (veel voorkomend bij N in de klas, de juf is daar niet al te gelukkig mee, dat hij het elke keer weer ziet, én vooral dat hij het zo zegt, weet eigenlijk niet meer hoe ze er op moet reageren, hij blijft het maar in 't oog houden - zullen we de juf suggereren hem haar helper te maken, of zou dat te bemoeiziek overkomen?  Het zou anders een oplossing voor allebei zijn!)

Kunnen zich zeer goed concentreren, en zijn zeer taakgericht, als iets hen tenminste interesseert (o wee als dat niet het geval is!)

• Als onze dochter bezig is met haar sommen, kan je een kanon naast haar afschieten, ze zal hoogstens even vragen wat stiller te zijn.
• Je moet echt goed naar onze zoon kijken als je hem iets vraagt.  Als je zijn aandacht niet hebt, kan je evengoed tegen de muur zitten praten, die reageert evenmin.  Truukje: even zijn arm of schouder aanraken, helpt meestal om zijn aandacht te trekken.  Hard roepen enzo niet, integendeel, dan lijkt het alsof die oortjes nog meer dicht gaan zitten.
• Probeer hem niet van een stripverhaal weg te halen voor het uit is.  Hij zal desnoods wel wat rapper bladeren, maar het moet echt uit, voor hij het weglegt.  Dat is wel een lange taakspanning volgens de psychologe, voor een kind van 4.

Kunnen meerdere dingen tegelijk doen

• 2 huiswerken tegelijk maken, tv kijken, en tussendoor een goed gesprek voeren...hij (10) draait er zijn hand niet voor om hoor.

Kunnen perfectionistisch zijn (ze stellen hoge eisen aan zichzelf en vaak ook aan anderen, wat allebei iets is dat niet altijd zonder problemen verloopt)

• Altijd weer hetzelfde bij dat rapport.  Vol tienen en negens, maar elke negen is een drama: een fout gemaakt! Niet alles juist! En uitleggen dat alle andere kindjes veel minder hebben, helpt gewoon niet.  Zijn norm is nu eenmaal dat het allemaal juist moet zijn, want "ik kan het toch?". Deze houding vreet elke keer aan zijn zelfvertrouwen: elk foutje wordt beschouwd als een groot falen.
• Onze zoon (5, eerste leerjaar) schreef, niet perfect maar het ging wel, met die letters. Maar na een tijdje begon hij te merken dat haar handjes het niet zo goed konden als hij wel wou (en vooral: zoals de norm lag bij de juf, die geen enkele concessie deed naar de jongere leerlingetjes in de klas), en weigerde hij nog te schrijven. Het ging zo ver dat we een kinesist moesten inschakelen, gewoon om hem terug zin te doen krijgen in dat schrijven.
• Fietstochtje.  Onze zoon (5) doet het echt prima, zo voor de eerste keer op de grote straat.  Hij maakt op een tocht van 20 km heen en terug maar éénmaal een uitschuiver, door eventjes op mama te botsen bij het ontwijken van een steen.  s'Avonds in bed geeft mama dus nog een laatste complimentje over hoe goed het wel ging, die eerste tocht op de straat.  Antwoord: "jammer van die ene fout hé, die botsing, zooo jammer...".

Hebben wel eens de neiging alle onrecht van de wereld op hun schouders te willen nemen, hebben vaak een sterk rechtvaardigheidsgevoel, houden ook soms in extreme mate rekening met gevoelens van anderen, wat tot zichzelf wegcijferen kan leiden

• We moeten altijd goed opletten dat als we ergens op bezoek gaan, dat ze het journaal niet opzetten.  Thuis letten we daar wel een beetje op, want onze dochter is nog zo kwetsbaar.  Maar andere mensen hebben het niet altijd door dat onze dochter wel degelijk kijkt en luistert, ondanks haar 4 jaar.  En het zich ongelooflijk aantrekt.  Ze kan bv nachtenlang dromen van een beeld van oorlog, of een uitleg over armoede die ze hoorde op het journaal.  We moeten haar er echt nog wat tegen afschermen: ze begrijpt wel wat er gezegd en getoond wordt, maar kan er emotioneel echt nog niet mee weg.

Ze hebben vaak een goed doorzicht in sociale relaties

• Onze dochter (4) is altijd goed geweest in het aanvoelen van sociale verhoudingen, en van wat er gaande is tussen volwassenen.  Heel typisch is bv dat ze een jong koppeltje dat eigenlijk nog niet aan hun ouders wilde laten merken dat ze iets met elkaar hadden, die vakantie altijd maar weer naar elkaar toe bracht, alsof ze wou zeggen "allé, steek het maar niet weg hoor, ik zie het wel".

Hebben een kritische geest, kunnen het vaak moeilijk hebben met regels, én verwoorden die onvrede wel eens té scherp, wat voor volwassenen vaak moeilijk te aanvaarden valt

• Er was een leerkracht wiskunde die het presteerde steeds weer over haar privéleven te "leuteren".  Om vervolgens wegens tijdgebrek op een holletje de leerstof af te raffelen.  Op een dag stapte onze dochter (17) doodleuk naar de leraarskamer.  Ze vroeg die leerkracht beleefd maar gedecideerd om vanaf nu gewoon les te geven, want op deze manier zouden de kinderen die het niet zo goed snapten, het nooit door hebben.  En zij zelf wilde nu ook wel eens wat tijd krijgen om vragen te stellen, in de plaats van alles verder thuis uit te zoeken.  Die leerkracht stond perplex... en de collega's hebben blijkbaar, zo hoorden we achteraf, eens goed gelachen. Alleszins, grappig mag het misschien wel zijn geweest voor de andere leerkrachten, onze dochter had het de rest van het jaar wel verkorven bij die leerkracht.
• Aan mij heeft een leraar NA mijn secundaire school eens gezegd dat heel mijn houding in de klas (het vragen stellen, het doorvragen, het wijzen op inconsistenties in een betoog,...) hem (en blijkbaar ook andere leerkrachten) onbehaaglijk maakte.  Hij voelde mijn houding aan als héél kritisch, en dacht heel vaak dat hij eerder een test aan het afleggen was dan dat hij aan het lesgeven was.  Ik ben me daar nooit zo van bewust geweest, en vind het eigenlijk jammer dat hij dat nooit heeft gezegd tijdens mijn schooltijd, dan had ik er tenminste iets meer aan gehad.  Ik let daar nu wel op, want die kritische houding zorgt wel voor veel tegenkanting bij andere mensen. En ik zal proberen mijn kinderen te leren kritisch te zijn, dus niet zomaar alles klakkeloos aan te nemen (zal niet nodig zijn, dat stuk...), maar tegelijk om het op een voor andere mensen aanvaardbare manier te  verwoorden, zodat ze minder tegenwind zullen krijgen dan ik het heb meegemaakt.

Hebben soms in zowat alles interesse, en kunnen dan moeilijk kiezen tussen wat wel/niet belangrijk of interessant is om te doen, dat leidt soms tot een eindeloze opeenvolging van hobby's, sporten,...

• Ik ben benieuwd wat er nu weer volgt.  We hadden zwemmen, athletiek, tekenacademie, sterrenkunde, ballet heel even, turnen, muziek (maar bah die notenleer), en houden ons hart vast, want er komt weer wat aan, we voelen het, onze dochter (10) verveelt zich weeral....

Ze kunnen zich goed bezighouden, zo lang er maar genoeg interesse is in waar ze mee bezig zijn, en als ze ervoor gemotiveerd zijn (maar die motivatie is toch soms moeilijk te stimuleren...)

• Onze kinderen (3 en 4) zijn érg zoet als ze in hun spel verdiept zijn, zoals bv bij computerspelletjes.  Het mogen dan best "verantwoorde" dingen zijn hoor, als er maar uitdagingen genoeg in zit (dus liever geen al te schoolse dingen).
• Motivatie genoeg voor uren wetenschappelijke proefjes, constructiespelen, website maken, maar dat schoolwerk, het is ons een raadsel hoe onze zoon (10) daartoe te motiveren.

Hebben vaak vroeg interesse in nieuws en wetenschappelijke onderwerpen die nog niet "voor hun leeftijd" zijn

• Ze waren wel verwonderd vorige week, de dames van de naschoolse opvang.  N.(5) mocht een video kiezen, en koos voor.... "het menselijk lichaam" (het lag er verder vol disneyfilms...).  Enkel onze twee kinderen (4 en 5 jaar oud) hebben die video uitgezeten, de andere kinderen vonden het maar niks.  En details dat we daarna hebben mogen horen, over hoe eten door de slokdarm...maag... darmen... enz. zijn weg gaat.  Natuurlijk krijgen we die uitleg tijdens het eten, wat dacht je, veel consideratie voor ons hebben ze niet hoor.
• "Waar komen de kindertjes vandaan", dat zag ik nog wel zitten, zo met mijn vierjarige.  Het verhaal over hoe een baby in een buik groeit, en geboren wordt enzo, ging er goed in.  Maar toen hij begon te vragen hoe dat zaadje en die eicel bij elkaar kwamen, heb ik me, wellicht pedagogisch volkomen fout, er van af gemaakt met "daar hebben mama en papa een truukje voor, dat ik je later eens zal vertellen".

Bekijken de wereld door een heel andere bril dan de meeste leeftijdsgenoten, waardoor ze minder goed aansluiting vinden bij die leeftijdsgenoten* Ontmoetingen met ontwikkelingsgelijken zijn minder "evident" aanwezig in een gewone schoolomgeving, omdat dit vaak kinderen zijn uit andere leeftijdsgroepen (of andere hoogbegaafden, die ook niet zo dik gezaaid zijn, met hun 2 per 100 kinderen)

• Een klassieker: een kindje van 4 speelt met zijn klasgenootjes verstoppertje.  De afspraak is tot 20 tellen, en dan te komen zoeken.  Dat kindje maakt zich heel snel kwaad.  Want veel kindjes tellen niet juist, en komen ofwel veel te vroeg, of veel te laat zoeken.  Zij houden zich dus niet aan de afspraak, en hij vat dat héél persoonlijk op.
• Nog eentje: hb kindje van 6: "Ik ken een mopje van een mummie".  Klasgenootje: "Ja?" Kindje, lachend: "Ja, 't is een ingewikkelde!".  Klasgenootje: "Uh?"

Experimenteren graag

• Al eens een kip in de wasmachine gevonden?  Eén van onze ouders wel.  Gewoon een probeerseltje van de lieve dochter van 2. (de kip kende ook de schuif van het bureel van binnenuit)
• Achteruit de trap af, dat leidt tot ondersteboven de trap af.  Proefondervindelijk getest door onze zoon van 3.
• Als je een baby in een babybadje in een sloot zet, zinkt dat badje soms.  Getest door mijn man, zo'n 24 jaar geleden (broerlief maakt het goed).

Nemen initiatief en geven op een natuurlijke manier leiding (al dan niet geaccepteerd door hun omgeving)

• Hij (6) schrikt er dus helemaal niet voor terug om kinderen die drie leerjaren hoger zitten aan te spreken en zelfs hun spel wel eens even gaan organiseren: de afspraken eens op punt stellen, aftellen, taken verdelen,....
• Waarom wachten op het moment dat die kindjes eindelijk die opgave goed deden, dacht onze zoon van net 2,5, en hij hielp zijn klasgenootjes even om de brieven in de brievenbus van de juiste kleur te stoppen (kader: oefening op gekleurde brieven in brievenbussen van dezelfde kleur te doen, de juf was niet echt opgezet met zijn hulpvaardigheid, omdat hij op die manier onbewust die andere kindjes hun kans om te leren ontnam)

Tekenen vaak met veel detail, maar zijn niet altijd geneigd om in te kleuren (veel monochroom werk)

• Kijk maar eens naar de kunstwerken van onze kinderen

Lezen soms al in de kleuterschool, leren zichzelf "plots" lezen

• Dit komt niet bij alle hoogbegaafden voor, maar is op school wel iets wat bij leerkrachten herkenning geeft en reacties opwekt - méér dan om het even welke andere vaardigheid die een hb kind "vervroegd" toont.  Blijkbaar is dit een vaardigheid is die wel lijkt "voorbehouden" voor de basisschool. Onze kinderen trekken zich daar op zich niet zo veel van aan...

Rekenen begint vroeg, zet zich vaak peilsnel door zodra bepaalde basistechnieken gekend zijn

• Eerst was het bij ons zoontje (5): 3 keer 3 is negen (hij was bezig iets te tellen).  Ik zei hem dat het omgekeerde bewerking een vierkantswortel was (de vierkantswordel van 9 is 3).  Even later wist hij vanzelf de vierkantswortel van 4, 2 was.  "gewoon, zoals drie keer drie negen is hé, is twee keer twee vier, simpel".
  

Hebben wel eens problemen met automatiseren, dus tafels leren kan een probleem zijn, net zoals fietsen...maar er zijn ook veel voorbeelden van hoogbegaafden die daar geen probleem mee hebben.

• Dit onderwerp wordt elders op de site nog verder uitgewerkt

Hebben een hekel aan oefenen en herhalen, alles gaat liefst "vanzelf".  Geven daardoor soms de indruk lui te zijn, krijgen hiaten in hun kennis omdat ze niet herhalen, hebben soms behoefte aan begeleiding in het "leren leren".

• Onze zoon lijkt wel "per ongeluk" te moeten leren, hij denkt zodra hij een uitleg heeft gesnapt, dat hij het ook wéét. Maar dat werkt niet altijd. Tafels herhalen, bv, wij moeten dat inkleden in een spelletje, want hij wil gewoon niet oefenen ("ik wéét het toch al!"). gelukkig heeft hij weinig tijd nodig om iets te onthouden.